Benoa Martinus

Hoi, hoi,
Het is dinsdagavond en ik heb een ongelooflijk mooie dag achter de rug. Gisteren zijn Willie en ik rond de middag met het vliegtuig aangekomen in Putussibau, waar pater Jacques ons al stond op te wachten. Daarna hebben we kennis gemaakt met een aantal katholieke priesters die met ons meegingen naar Benoa Martinus, een dorp zo'n 2 uur van Putussibau vandaan, waar dinsdag het 100jarig zendelingenwerk gevierd zou worden. Pater Jacques was gevraagd de mis op te dienen, omdat hij de laatste overgebleven van de Limburgse/Brabantse priesters is. Onderweg zag Willie al overal suikerpalmen staan ! Een goed teken ! In Benoa Martinus werden we hartelijk welkom geheten en waren we omringd door zo'n 24 pastoors, confraters en broeders. We zijn daarna redelijk vroeg naar bed gegaan, omdat het toch een enerverende reis was geweest vanuit Jakarta en we al om 3 uur op waren.
Dinsdagochtend moest Willie om 8 uur een lezing houden voor de hogere Dayaks van de hele omgeving om ze te vertellen over de gevaren van de oliepalmen en de voordelen van de suikerpalmen. Er waren uiteindelijk wel 100 mensen bijeen (een aantal kwamen later vanwege de regen).
Uiteindelijk is Willie zo'n 6 uur bezig geweest met vertellen en tot het einde heeft iedereen geconcentreerd geluisterd.
Daarna zijn we met Anton meegeweest, 64 jaar oud, die 12 jaar geleden al suikerpalmen heeft geplant en nu iedere dag tapt en er tuak en palmsuiker van maakt. Natuurlijk ontbrak de tuak hier niet !
Om 17.00 uur was het hoogtepunt van de dag: de mis met 24 priesters ! Pater Jacques zag er prachtig uit in zijn rode gewaad met omgehangen Dayak versierselen en een prachtig hoofddeksel. Tijdens zijn preek wees hij de Dayaks erop dat ze een eenheid moeten vormen en dat het land niet van hen is maar van Tuan Allah en dat ze het moeten doorgeven aan volgende generaties en niet verkwanselen aan de palmoliebedrijven.
Stop nu ! Willie is doodmoe en heeft zich al omgedraaid, dus ga ik nu ook slapen, zodat het licht uit kan.
Een ding nog: Dat ik hier vandaag bij mocht zijn is een hoogtepunt in mijn leven. Deze Dayaks verdienen onze steun en ik heb vandaag gezien dat de kerk hier daar een belangrijke rol bij speelt. Nooit gedacht dat ik nog eens met plezier in de ker zou zitten en het fijn zou vinden omringd te zijn door 24 katholieke priesters.

Wordt vervolg, ook met foto's !